جدیدترین عکس و خبر ها از رونالدو و رئال

اختصاصی طرفداری- اینکه تیمت هفت سال پیاپی در جمع چهار تیم نهایی چمپیونزلیگ حاضر باشد، در چهار سال گذشته سه بار به فینال همین رقابت ها برسد، در همین فصل بیش از صد گل بزند و با داشتن مجموعه ای از بهترین تولیدکننده ها در خط میانی و کناره های زمین مهاجم مرکزی آن باشی و در ده گلزن برتر لیگ حاضر نباشی هم احتمالا از همان عجایبی است که فقط در رئال می توان یافت. به ویژه آنکه طرفداران مادریدی مجبورند به جز نمایش های معمولی او هر هفته نمایش های باور نکردنی سوارز را به عنوان مهاجم مرکزی رقیب ببینندکه داشتن یک خط حمله زهر دار و یک مهاجم فرصت طلب تا چه اندازه می تواند روی همه نداشته های یک تیم سرپوش بگذارد. مادریدسمویی که عادت داشته یک روز رونالدو نازاریو، نیستلروی و رائول را در پیشانی تهاجمی خود ببیند، حالا باید برای نباختن پیش غرورش، دلش را خوش کند که دیدی؟ دیدی بعد یک فصل بالاخره چه کرد و چطور مدافعان اتلتیکو را به هم دوخت.

رئال مادرید در سال های اخیر با تکیه بر جوانانی نظیر آسنسیو، وایخو، وازکز، یورنته و ...نشان داده است که تمایلی بیمارگونه به جوان تر کردن واسپانیایی تر کردن تیم خود دارد و اگر از همین منظر هم به قضیه بنگریم، موراتای 24 ساله اسپانیایی طبعا گزینه مناسب تری نسبت به بنزمای 29 ساله فرانسوی است که کم کم به سال های پایانی فوتبال خود نزدیک می شود. ابعاد مسئله وقتی پیچیده تر می شود که می بینیم موراتا علی رغم انگیزه سرشار و نمایش های قابل ستایش خود همچنان گزینه اصلی زیدان برای بازی های بزرگ نیست آن هم در حالی که مورتا در 1700 دقیقه در این فصل کاری را کرده که بنزما در 3000 دقیقه موفق به انجام آن نشده  و این خود بزرگ ترین طعنه و کنایه به بازیکنی نظیر موراتاست که علی الشواهد می تواند در تیمی نظیر چلسی و یا یونایتد گزینه اول خط حمله باشد. حتی اگر این فرض را که اکثر گل های به ثمر رسیده توسط موراتا در بازی های کوچک بوده را سندی بر تایید تصمیمِ زیدان بدانیم، می توانیم این ادعا را با بررسی نمایش های متوسط بنزما در بازی های بزرگ و صد البته بازی های آسان این فصل رئال نیز زیر سوال ببریم. مساله ای که عمدتا با اشاره به مکمل بودن بنزما برای رونالدو توجیه شده است.

این ادعا که تیمی در قواره رئال مادرید در پست مهاجم مرکزی به چیزی فراتر از موارتا و بنزما نیاز دارد ادعای گزافی نیست و مسئله ای است که سرانجام باید پاسخ درستی به آن داده شود، اما اگر قرار باشد قضاوت ما به همین دو گزینه یعنی موراتا و بنزما خلاصه شود، باید بگوییم به نظر می رسد زیدان جانب انصاف را بر سر این موضوع رعایت نکرده است. البته نگارنده این سطور ابدا قائل به برتری معنی دار موراتا نسبت به بنزما نیست اما آمار موراتا در مقابل کریم به خوبی بیان گر برتری نسبی او نسبت به مهاجم فرانسوی است آن هم در حالی که کریم عمدتا با حضور مودریچ و کروس و مارسلو بازی کرده و موراتا بیشتر با ترکیب ذخیره و از طرف دیگر می دانیم وابستگی آلواریتوی جوانی که در مادرید بزرگ شده و پله پله مراتب رشد را در آکادمی باشگاه طی کرده و حالا به سطح اول فوتبال اروپا رسیده نسبت به رئال مادرید در مقابل بنزمایی که یک فوتبالیست حرفه ای مثل هر فوتبالیست حرفه ای دیگر است کاملا متفاوت می باشد. هم از این رو کنار گذاشتن موراتا و این گونه گذشتن از وی در بازی های بزرگ نه فقط خسرانی تاکتیکی و فنی به تیم است که حاوی پیامی مهم تر به آکادمی باشگاه است که علی رغم همه دگرگونی های رخ داده در این سال ها، اعتماد مجموعه رئال به خریدهای کهکشانی همچنان بیشتر از محصولات خودی است، فرضیه ای که بانمایش های امثال کارواخال و وازکز در مقابل دنیلو و حتی گرت بیل حداقل برای یک فصل زیر یک علامت سوال خیلی بزرگ است.

نفس های این فصل فوتبال اروپا نیز به شماره افتاده و صرف نظر از نتیجه فینال کاردیف رویکرد زیدان در قبال موراتا جز نقاط تاریک پرونده او در پایتخت به حساب می آید. شایعات حکایت از علاقه آنتونیو کونته و ژوزه مورینیو به مهاجم مادریدی دارند. رئال از فروش او می تواند پول خوبی به جیب بزند و از آن برای خرید های بزرگی که در سر دارد استفاده کند. حتی با توجه به گزینه های مطرح نظیر دخیا و هازارد، شاید رئال بتواند از موراتا به عنوان تسهیل گر این جابه جایی های دشوار استفاده کند. تردیدی نیست که بدون او نیز قطار همواره در حرکت رئال به مسیرخود ادامه می دهد اما هیچ کدام از این موارد نمی تواند سیاهی اعتمادی که موراتا به تیم شهرش، به عشق اش مادرید کرد و پاسخی نگرفت را پاک کند. تصمیم رئال در قبال موراتا تصمیم بر سر یک بازیکن نیست، آزمون معرفتی بزرگی است پیش روی وایکینگ ها که مرزبندی آنها با خودی ها را ترسیم می کند و می تواند نقطه عطف مجموعه ای باشد که کارنامه آنچنان درخشانی در رفتار با آنانی که قلبا دوستش داشته اند نداشته است.

زیباترین صحنه این فصلِ رئال برای من صحنه گل سوم به بایرن در برنابئو بود جایی که مارسلو در آن دقیقه از بازی از نیمه های زمین خودی توپ را برداشت در قامت یک مدافع چپ مدافعین بایرن را دریبل زد و توپی را که خود می توانست تبدیل به گل کند به رونالدو سپرد. این یعنی گذشتن از نام خود برای اعطلای هر چه بیشتر نام تیم، ارجح دانستنِ مفید بودن به مهم بودن. این جنس از خودگذشتگی ها در کهکشانی ها که به سبب اتمسفر خاص خود اکثر بالاتفاقِ نفرات تب مهم بودن دارند بی اندازه ارزشمند و کمیاب است که حاصل تعهد قلبی یک بازیکن به تیم است. رئال در حال برداشتن گام های درستی است که در سیاست های نقل و انتقالات آنها در این سال ها مشهود است اما درست ترین این گام ها، برگرداندن شور و تعهدی است که امثال رائول، هیرو و گوتی به تیم داشتند و در تیمِ امروز کارواخال، وازکز و موراتا دارند. چند هفته پیش مارکا نوشته بود که آلواریتو مردد است، بین ماندن و رفتن، بین این دو راهی کلاسیک، لعنت به هر چه دوراهی که بین ماندن و رفتن باشد. موراتا برای دیده شدن یک سالی هست که به در و دیوار می زند و همچنان نیمکت نشین است. فینال کاردیف بزنگاه بزرگ این رابطه یک طرفه است جایی که زیدان می تواند با اعتماد به موراتا ثابت کند عشق ورطه پشیمانی نیست.